"Coctail u księżny Gieorgijew : opowiadania paryskie" zawiera dwanaście opowiadań. Każde opowiadanie prosi się o streszczenie. Myślę, że obraz i atmosferę całego zbiorku najlepiej przedstawi opowiadanie tytułowe. Autor często bywał u księżnej Gieorgijew, która uciekła do Francji po rewolucji i zamieszkała w Paryżu wraz z mężem oraz znaczną ilością mopsów, które uwielbiała i kotów, za które jej mąż był gotów oddać życie. Autor świadczył starszej pani drobne grzeczności i zaliczał się do bliskich przyjaciół książęcej pary, której muszę dodać nie przelewało się, ale miała środki, aby żyć na poziomie i takim coctailem zaznaczyć swoją obecność wśród rosyjskiej emigracji. Nasz gość był wygłodniały i od samego początku zajadał różne frykasy popijając whisky. Gości było sporo, lecz rzucała się w oczy ich wielka różnorodność. Od panienek o słowiańskim typie do staruszek gryzących cieniutkie kabanosy i popijających je wódką Smirnoff. Księżna chciała, aby autor zasilił grupę sfrancuziałej, zamożnej młodzieży, ale jego uwagę zwróciła starsza pani, wyraźnie szukająca z nim kontaktu. Mogła to być nawet dama dworu carowej; poznać taką osobę to dla historyka prawdziwa gratka. Ale ciągle coś przeszkadzało, a przecież i staruszka zerkała w stronę autora, wyraźnie chciała z nim porozmawiać. Czas biegł nieubłaganie i coctail się kończył. Autor szedł do domu, towarzyszył mu baron. Z rozmowy wynikało, że księżna Georgijew jest księżną dopiero 40 lat, natomiast baron zupełnie nie wiedział kim była intrygująca, tajemnicza staruszeczka o wesołych oczkach. Są jeszcze inne opowiadana, których akcja toczy się w apartamentach księżnej, inne mniej lub więcej do niej nawiązują, jak choćby Dyskretna sprawa Łarisy de Strogoff lub Oładki albo samobójstwo Bogumiła . Wszystkie nowelki to perełki czystej wody tego gatunku literackiego, czytanie ich jest prawdziwą ucztą, ale najlepsze streszczenie nie odda ich finezji; to trzeba przeczytać.

Zenobiusza trapi poważne pytanie, na które nie zna odpowiedzi. Razem z wiernym przyjacielem, Skrzatem Lilaczkiem udają się do odległej chatki, w której mieszka czarownica Górczycha. Wierzą, że ona zdradzi im właściwą odpowiedź.

Jedna z wielu książek dziennikarza sportowego Bohdana Tomaszewskiego. Opowiada o zmaganiach sportowych, których światkiem był Tomaszewski.

Książka ta, fantastyczna kronika wydarzeń w małym hrabstwie angielskim, jest szczęśliwie niezbyt podobna do typowej science fiction. Zaskakuje najpierw ściszonym tonem narracji, a bodaj jeszcze bardziej kompozycją składających się na nią opowiastek. Każda niemal urywa się niespodzianie, jakby przedwcześnie, nim czytelnik na dobre zacznie pojmować, ku czemu zmierza autor. Ogniwa tej kroniki zarazem są i nie są spuentowane. Nie są, bo brak im wypowiedzianego morału, konkluzji jako wyraźnego zamknięcia. Są, bo takiej konkluzji po czytelniku oczekuje tekst. Sami winniśmy wypełnić refleksją milczenie rozpościerające się za ostatnim słowem.